Falling nostalgic……..

Have you heard that when you keep certain things on your hand for a while, they have the power to turn you nostalgic dragging your brain back in time and bringing memories long forgotten?  This is true and happens to me frequently.

Last week, I bought a kilogram of sea salt and was taking it home balancing the packet on my palm.   The packet was a smooth polypropylene material.  The name of the product was printed on one side in ‘fire red’ with the declaration that it was ‘sea salt’.  There was a transparent window through which  I could see the ‘free flowing’ salt crystals too.

My memories go back to my childhood days when I used to buy one or two pounds (It was pound, gallon and Anna1 in those times!)  And keep the quarter Anna (balance of trade!) with me!   Shops were few, small and were least flashy.   Most of them opened at six or seven in the morning and closed around ten to eleven.   At night, some shops had ‘petromaxes’ (truly luxurious lighting!) and many others used oil lamps or kerosene lanterns, shedding their feeble light around them.   In this light, we could read product slips written in pencil and distinguish coins that were in copper, brass and some kind of white alloy.   I am sure, now children cannot even read bold letters in those dim lights.  Maybe we had better eyesight or now the children's eyesight is poor.

This was the case with our village.   But in the towns and cities of those times, shops were selling some more products like medicines, dresses, toys and some essential goods.   Specialty shops, super and hypermarkets, star hotels etc. were not even heard of!   There were two petrol pumps in Palakkad town. One by ‘Caltex’ and the other by ‘Burmah Shell’.   Whenever I was taken to the town, I  watched curiously how petrol was filled in cars and wondered where the petrol came from!

These days, we buy commodities in large quantities, fearing a famine or World War III is going to take place next week!  Those days, people used to buy goods for one or two days and after that, they again went for a fresh stock.   Indeed, there weren’t many commodities in the shops like in the present day to be bought!     

Earlier, there were no factory-packed goods in different measurements that were easy to handle and display on shop windows.  All things came in one bulk pack and shop owners sold them by weight or measure.     I remember ‘Britannia’ and ‘Parry’ were the harbingers of the modern customer-friendly small packers.   They marketed their biscuits and sweets in attractive small ‘carry home’ tins printed with colorful pictures (Only tin packaging could keep moisture away!).   The other was bulk packing in metal tins with tight lids.   Biscuits and sweets just came in these tins or were packed in a kind of paper that seemed to be dipped in wax.   Some had the hobby of collecting these empty ‘wax paper’ packets!

During my childhood days, the ‘Chereppettans’ shop was for us what ‘Lulu’ is for children of today.  There was the concoction of the smell of various products like oilcake, cotton seed (for the cattle), bananas, washing and toilet soaps, kerosene, agarbattis, camphor and other products hung around the shop all the time.  !   Even when the shop was closed one could feel the pleasant aroma.     Whenever I pass grocery shops, I try sniffing, but I do not get the concoction of smells that once rushed to my nostrils while passing Chereppetta’s shop!

 Chereppetta used to keep crystal salt in a wooden box standing on four legs.   When the salt in the box reached the bottom, one bag of salt would be emptied into it.   Salt was measured using an ‘²Edengazhi’ made of bamboo.   Those times, the weights and measures department didn’t even exist – I think

So, how were things packed?  That is the interesting part.   The packing material was teak wood leaves tied with thin jute strings.  Old newspapers could not be used as they would get torn off if large quantities were packed with them.  Plastic bags and staplers hadn’t made their appearance.    The teak leaves are thick with a net fibre spread all over, resembling a cotton surgical bandage.   These teak leaves were conically arranged like a funnel, filled with the weighed grocery, the opening closed with the remaining parts of the leaf and tied around tightly with a thin jute thread.  A big cylindrical roll of this jute fibre would hang from the roof of all shops with the thread at arm’s reach of the shop owner.

I always waited for a chance to go to Chereppetta’s shop as he would always give me a complimentary ‘Naranga mittai²’ every time I went and purchased something from his shop.   I did not know those times that Chereppetta was bribing me to visit his shop and not to go elsewhere!  I would never walk to the shop but would run all the way.   For me, the lure of ‘Naranga mittai’ was more than the purpose of buying something for home!

Even before reaching the shop, I would call out “Chereppette! Edangazhi 4uppu”.    The cost of one edangazhi of salt at that time was half an Anna (equivalent to the present three Naia paise!)  Chereppetta would soon take a big teak leaf, turn it into a cone, insert two or more leaves around it and change the cone large enough to hold an edanghazi of salt.   He would dip the bamboo edhanghzi into the salt in the box, fill it and empty it into the cone.   Then pat the sides of the leaf cone to fill the salt tight in the cone and then carefully close the mouth with the protruding tip of the leaves.   Next, his hand would automatically pull down the jute string and make two or three tight windings around the packet.   Now comes the interesting part.   No knots were made and no knife or scissors were used to cut off the string connected to the roll above.   Using his left hand, he would keep the parcel close to his chest, – as if it was his dearest love!- keep the thread running between the thumb and index fingers of his hands, he would unfurl the spun thread and the next moment, with a twitch of the right hand, the rope would get snapped!  After this, both the ends were wound so tight that the parcel would not open even if dropped on the floor. The parcel and half Anna would change hands and then Cherappetta would point her finger, asking me to wait.  He would open the lid of the ‘naranga mittai’ jar, take one mittayi -only one!- and give it to me smiling.     

I looked again at the salt packet in my hand.  It didn’t look simple and unattractive like that of a village shopkeeper’s packing of six decades ago.   In those days, the packing didn’t look smart, smooth and colorful, but was not a threat to the environment like that of the plastic ones.   The thread will be carefully removed from the packages and kept rolled into a ball for reuse.   All the houses had a big role in this kind of jute thread. The teak leaves were left to dry in the backyard to be used as fuel while cooking. 

I wondered what would happen to the plastic cover of the salt packet in my hand!  It may go on rolling in the streets and finally end up in a landfill along with millions of other such plastic waste in the soil for hundreds of years to come.   In this ‘all plastic age’ it is even possible that the salt packet I am carrying might be made in a neighboring country with a sufficient quantity of ‘plastic salt’ also in it!

1.        1. One Anna was equivalent to the present   six Nayapaise .(0.0432 Cents!)

2.       . 2.Edengazhi was a measuring device in Kerala.

3.      3.‘Naranga mittai’ is a half moon shaped hard boiled sweet candy with an acidic taste of lemon.

4.     4. “Chereppette, one ‘edengazhi’ (measure) of salt”.

 

 

വാളൻപുളി!

 ടെക്സസിലെ ഒരു ഇന്ത്യൻ സൂപ്പർമാർകെറ്റിൽ നിരനിരയായി ഷെല്ഫുകളിൽ അടുക്കിവച്ചിരിക്കുന്ന  വ്യത്യസ്തമായ വില്പനചരക്കുകളുടെ ഇടയിലൂടെ അലസമായി നടന്നു നീങ്ങുമ്പോൾ ആരോ എന്നെ വിളിക്കുന്നതായിത്തോന്നി "ശ് ശ് ശ് ഇങ്ങോട്ടു നോക്കു !"

തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ ആരെയും കണ്ടില്ല.   അപ്പോൾ, ഒരു റാക്കിൽ തോണ്ടുകളയാതെ  അടുക്കിവച്ചിരുന്ന വാളൻപുളി പാക്കറ്റുകൾ 'എന്നെ നോക്കി ചിരിക്കുന്നതായി തോന്നി'!

അമേരിക്കയിൽ വാളൻപുളിയോ?! ഞാൻ വിലനോക്കി.  ഒരു പൗണ്ടിന് -0 .454 ഗ്രാമിന് ഡോളർ 2 .49 .  ( ഉദ്ദേശം രൂപ 195 )  അതായതു കിലോയ്ക്ക് രൂപ 385 .00 മാത്രം!

പെട്ടെന്നാണ് നാട്ടിൽ എന്റെ പറമ്പിൽ പടർന്നു പന്തലിച്ചു നിൽക്കുന്ന ഒരു വാളൻപുളി മുത്തശ്ശൻ  ഓർമയിൽ വന്നത്.   എന്റെ കുട്ടിക്കാലത്തൊക്കെ ഈ വാളൻപുളി കരാറെടുക്കാൻ ആൾക്കാർ മത്സരിക്കുമായിരുന്നു. എന്നാൽ കുറെ വർഷങ്ങൾആയി ഒരൊറ്റ പുളി കരാറുകാർ  പോലും വരാറില്ല.  അങ്ങിനെ ഇരിക്കെയാണ് നാട്ടിലെ പുളിയും മാങ്ങയും കരാറിന് വാങ്ങുന്ന സെയ്താലിയെകണ്ടത്.

"എന്താ സെയ്താലിയേ ഇപ്പോൾ പുളി കരാറെടുക്കാനൊന്നും കാണുന്നില്ലൊ ?"

"ഞമ്മളിപ്പോ പുളി കരാറെടുപ്പൊക്കെ നിറുത്തി.  ങ്ങളുടെ പുളി പറിക്കണെങ്കില് ചുരുങ്ങിയത് നാല് തൊട്ടിക്കാര്, പെറുക്കാന് നാലു പെണ്ണുങ്ങളും വേണം.   നാല് തൊട്ടികാര്ക്ക്യ രൂപ എണ്ണൂറുവച്ചു രൂപ മുവ്വായിരത്തി ഇരുനൂറു  , നാല് പെണ്ണിന് നാണൂര് രൂപവച്ചു ആയിരത്തി അറന്നുറ് രൂപ. വട്ടച്ചിലവു കടത്തുകൂലി ഒക്കെ  ചേർത്തിയാൽ ആകെ ചെലവ് രൂപ ആറായിരം കടക്കും . ഈ കൂലിയും ചിലവും ഒക്കെക്കഴിഞ്ഞ ഒട്ടും  മൊതലാവില്ല."

"ഓഹോ. അപ്പോൾ എന്ത് ചെയ്യാം ?"

"ഞാൻ ഒരു കാര്യം പറയട്ടെ.  ഇപ്പ പുളിക്കാവശ്യക്കാരില്ല എന്നാൽ   പുളിവിറകിനൊക്കെ നല്ല വിലയാ . ങ്ങള് ആ മരം കൊടുക്കുവോ? ഞമ്മള് ആളെക്കൊണ്ടുവരാം."

"എന്റെ സൈതാലിയെ എന്താ ഈപ്പറയണെ ? ഇത്ര വലിയ നല്ല പുളിയെ മുറിക്കയേ?"

"ഇപ്പൊ നാട്ടിലെവിടെയാ പുളിമരം ? ഒക്കെ മുറിഞ്ഞു പോയില്ലേ ?"

"എന്നാലും."

"ഒരു എന്നാലുമില്ല. ങ്ങള് സരിന്നു പറയിൻ, നാളെ ഞാൻ ആളെക്കൊണ്ടുവരാം."

കൂടുതലൊന്നും പറയാതെ സെയ്താലി തന്റെ പുകകക്കുന്ന, ഒരു അരോചകമായ ശബ്ദം പുറപ്പെടുവിക്കുന്ന അദ്ദേഹത്തിന്റെ TVS  50

യിൽ ഇഴഞ്ഞുനീങ്ങി.

ഞാൻ സെയ്‌താലിയെ വിളിച്ചതുമില്ല പുളിമരം മുറിച്ചു വിറ്റതുമില്ല.ഇപ്പോഴും  എല്ലാ വർഷവും എന്റെ വാളൻപുളിമരം കൺ കുളിർക്കെ  പുഷ്പ്പിക്കുകയും അവ  'വാളിന്റെ ' രുപത്തിൽ ധാരാളം വാളൻ പുളികളായി മാറുകയും ചെയ്യുന്നു.   ആരും പുളി കരാറെടുക്കുന്നില്ല. പഴുത്തു വീഴുന്ന വാളൻ പുളികൾ ഞങ്ങൾ പെറുക്കിഎടുക്കുന്നു.

ഞാൻ ചെറിയ ഒരു മനക്കണക്ക് ചെയ്തുനോക്കി.  അമേരിക്കയിലെ ഈ ഇന്ത്യ സ്റ്റോറിന്  എന്റെ പുളി മുത്തശ്ശനിലെ പുളി മാത്രം കയറ്റി അയച്ചാൽ അതു പതിനായിരങ്ങളുടേതായിരിക്കും!

സ്റ്റോർഇന്റെ പർചെസ് ഡിപ്പാർട്മെന്റിൽ ഒന്ന്ന്വേഷിച്ചാലോ?

ഞാൻ ഉടൻ  തിരിഞ്ഞു നടന്നു!

 

ചില്ലറ

Top of Form

അമേരിക്കയിൽ സൂപ്പർമാർക്കറ്റുകളിൽ ചെന്നാൽ സാധനങ്ങളുടെ വിലപ്പട്ടികകൾ എല്ലാംതന്നെ കാണപ്പെടുന്നത് ഒരു 0.99 എന്ന ഭിന്ന സംഘ്യയുമായിട്ടായിരിക്കും. അതായത്, $ 3 - 99 , $ 8 - 99 എന്നിങ്ങനെ. എന്നാൽ നാട്ടിൽ ഭിന്ന സംഘ്യയായ നയാപൈസയെ നമ്മൾ മുഴുവനായും മറന്ന മട്ടാണ്‌. എല്ലാ വിലകളും യാതൊരു ഭിന്നിപ്പുകളുമില്ലാതെ ഒറ്റ സംഘ്യയിൽ തന്നെ - ഒരു രൂപ മുതൽ ലക്ഷങ്ങൾ വരെ ! ഇപ്രകാരമുള്ള വില പട്ടികകൾ വാങ്ങുന്ന ആളുടെ മനസ്സിൽ ആകെ തുകയുടെ വലിപ്പം കുറച്ചു കാണിക്കുമെന്നതാണത്രേ ഇതിന്റെ പിന്നെലെ യുക്തി! നാട്ടിൽ 'ബാറ്റായും' ഈ തന്ത്രം പ്രയോഗിക്കുന്നതായികാണുന്നു!

ഇത്തരത്തിൽ വില അടയാളപ്പെടുത്തിയ ഒരു സാധനം വാങ്ങിയ ശേഷം വ്യക്തികൾ ബില്ല് ചെയ്യുന്നതോ /ഓട്ടോമാറ്റിക് ബില്ലിംഗ് കൗണ്ടറിലൂടെയോ പുറത്തുവരുമ്പോൾ കൃത്യമായ ബാക്കി നിങ്ങളുടെ കൈകളിൽ എത്തിയിരിക്കും!

നിങ്ങൾക്ക് ലഭിക്കേണ്ടതു ഒരു സെൻറ് മാത്രമാണെങ്കിലും അത് ലഭിക്കേണ്ടത് നിങളുടെ അവകാശമാണെന്ന് വാങ്ങുന്ന ആളും, അത് മടക്കി നൽകേണ്ടത് തന്റെ കടമയാണെന്ന് വ്യാപാരസ്ഥാപനവും വിശ്വസിക്കുന്നു . അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഒരു $ 100 ഇന്റെ നോട്ട് $1 -99 എന്ന് വിലയിട്ടിരിക്കുന്ന ഒരു സാധനം വാങ്ങുമ്പോൾ ധൈര്യമായിനൽകാം. ക്യാഷ് കൗണ്ടറിൽ ഇരിക്കുന്നയാൾ നിങളെ നീരസത്തോടെ നോക്കുകയോ ചില്ലറയില്ലെന്നുപറഞ്ഞു കൈ കലർത്തുകയോ ഇല്ല. ഇവർ ഇതെങ്ങിനെ പ്രാവർത്തികമാക്കുന്നു ? റോക്കറ്റിൽ ചന്ദ്രനെനോക്കി നീങ്ങുന്ന നമുക്ക് എന്തുകൊണ്ട് ഈ 'ചില്ലറ ക്ഷാമം' പരിഹരിക്കാനാവുന്നില്ല?

നാട്ടിൽ ഈ ചല്ലറക്ഷാമം എന്നെ പലപ്പോഴും കഷ്ടത്തിലാക്കാറുണ്ട്. ബസ്സിൽ ഏഴു രുപക്കുള്ള ടിക്കറ്റെടുക്കാൻ പത്തു രൂപ നോട്ടുകൊടുത്താൽ ഉടൻ വരുന്നു ക്കണ്ടുക്ടറുടെ സൂക്ക്ഷിച്ചുള്ള ഒരു നോട്ടവും ഉത്തരവും:
"മൂന്ന് രൂപ ചില്ലറയില്ലലോ. രണ്ടു രൂപ തരൂ, അഞ്ചു രൂപ മടക്കിത്തരാം". 
കയ്യിൽ ആ രണ്ടു രൂപയും ഉണ്ടവില്ല. ഉണ്ടെങ്കിൽ ആ രണ്ടു രൂപ കൊടുത്തു അഞ്ചു രൂപ മടക്കി വാങ്ങും. ഈ ചെറിയ സംഘ്യ ഉപയോഗിച്ചുള്ള കണക്കുകൾ എനിക്ക് മനസ്സിലാകും എന്നാൽ സംഘ്യകൾ വലുതായാൽ ഈ കണക്കുകൂട്ടൽ എന്നെ തോൽപിക്കും. ഉദാഹരണത്തിന് ഞാൻ മുന്നൂറ്റി എഴുപതു രൂപയ്ക്കു ഒരു സാധനം വാങ്ങിയിട്ട് രണ്ടായിരും രൂപയുടെ ഒരു നോട്ടു കൊടുക്കുന്നു. സാധനം തരുന്നയാൾ പറയുന്നു:

"ആയിരത്തി അറനൂറ്റിമുപ്പതു രൂപ ഞാൻ അങ്ങോട്ട് തരണം. ഒരു ഇരുപതു രുപ തരൂ , ആയിരത്തി അറനൂറ്റിഅമ്പതു രൂപ ഞാൻ അങ്ങോട്ട് തരാം."

ഇതൊന്നു കണക്കാക്കാൻ എനിക്ക് പേനയും, കടലാസും കാൽക്കുലേറ്ററും വേണ്ടിവന്നു. അവസാനമായി ഞാൻ കണക്കാക്കിയത് ശരിയാണോ എന്ന് ഭാര്യയോട് ചോദിച്ചപ്പോൾ, വനിതാരത്നത്തിന്റെ ഭാഗത്തുനിന്നും പരിഹാസത്തോടുകൂട്ടിയ ഒരു നോട്ടവും സഹിക്കേണ്ടിവന്നു !

അത്തരം സന്ദർഭങ്ങളിൽ ബാക്കി തരുന്ന സംഘ്യ എണ്ണി നോക്കുന്നതുപോലെ ഭാവിച്ചു തരുന്നത് വാങ്ങി പോക്കറ്റിലിടും! മറ്റുള്ളവരോട് എന്റെ കഴിവിലായ്മയെ പരസ്യപ്പെടുത്തുന്നതിലും ഭേദം ഒരു ചെറിയ നഷ്ട്ടം ഉണ്ടാവുന്നുവെങ്കിൽ അത് സഹിക്കുന്നതല്ലേ?

 

 

Top of Form

 

I am not a professional photographer but a hobbyist.  Still, I wish my photos look a little  professional though not totally!

I am interested in shooting  landscapes.    Shooting landscapes was not easy earlier.   It was   always a disappointment when the sky happened to be in the frame.   Yes, the skies almost all the time came dull or washed-out!   It was not purely my fault as the sky looked like this most of the time and I am sure it hasn’t changed now also.   Our eyes can distinguish highlights and shadows and present to the brain what exactly we see.   But even the most sophisticated digital camera cannot do so.  It can either focus on the land or on the sky and not on both of them at the same time.    Our creator has equipped our eyes with the best HDR capability!

When you look into such a landscape picture, your  eyes would go straight to the sky and not to the subject.   I tried to strictly follow various photography rules like ‘rule of thirds‘ and ‘guiding line’ and many other portraiture techniques  direct the eyes to the subject.  But they were of no use and  the eyes  would go straight  to the dull skies again! 

Then I decided to start my revolt against the boring sky!  So, wherever possible I to eliminate the sky itself while composing the image.  In many situations, I  cropped the  sky off while post  processing. 

I did some research and realized that I could make the sky look natural by using ‘Circular polarizer filters’.  I bought two CP filters to fit the size of my two good lenses and soon realized that once  a CP was  in front of a  lens the camera slowed down considerably and the pictures came out shaky.  So,  a good sturdy  tripod became a must.  Many reviewers on tripods on the internet were of the view that buying a light low budget tripod would just serve the purse of not using a tripod at all!  Some even threatened that a light wind would be enough to topple it down with the camera and send the camera to pieces.   They unanimously recommended the brand ‘Ma………’. The price of their cheapest model was staggering and came nearly to the actual cost of my camera!   Anyway,  consoling myself that spending money on a good tripod was as wise as spending on a good camera; I bought the expensive one.

 The tripod proved to be really sturdy and the pictures just popped out of my camera without any shake!   When I fixed my camera on a place on this magnificent tripod with a big lens, a heavy circular polarizer  filter screwed in front of it, plus some more accessories fitted on different sides of the camera made the whole set lookd like a rocket ready to be launched! 

It was true the tripod helped the  circular polarizers  copy the cool blue colour of the skies,  but they had a drawback.     Yes, the sky became presentably natural when the focusing was possible only at 90 degrees with the sun!  On all other occasions; the skies were  still ‘washed out’!   I was not ready to lay down arms and accept my defeat.   I decided to replace  the dull skies altogether from my pictures. 

There are Phtoshop techniques to replace the sky and cheat the viewers.   I  down loaded as many techniques as I could from the web and bought a Photoshop instruction books on ‘sky replacement’.  The books on photography are as expensive as books on nuclear science!

I took a lot of pictures of the sky showing its various natures.   There were  Blue skies, with clouds, without clouds, dark skies, skies with the sun setting, moon setting and so forth.   Very soon, the ‘sky for replacement’ folder on my PC  got fattened to 2 GB!

The sky replacement didn’t look unnatural if the horizon was on a straight line.   If there were trees  or buildings the replaced sky overflowed into their edges and the replaced skies looked ‘out of place’ or  ‘unnatural’.  This made me philosophical and wondered how artistically mother nature has blended the whole universe!  The moment I showed these pictures to someone  they would immediately say “There is something wrong with the skies in the pictures.    They look different”!  

I shot a beautiful picture of a landscape –unfortunately with a lot of dull washed out sky in the background.   I sat by the computer and from the Photoshop arsenal I shot one technique after the other and none of the results was satisfactory.   Anyway, before noon I replaced the sky that looked acceptable. I heaved a sigh of relief.  

I sent this picture to my daughter hoping that she would appreciate the picture.  I was careful not to mention to her that I had the boring sky replaced.  
 Soon came her comment :  “What a wonderful sky.   It looks magical and looks as if it was not a part of the  landscape.   Where is this place?”  It was a hard blow.   I felt that I could have sent her just the original picture with the dull looking sky!    

It was the end.  I decided to abandon my war against the sky and decided to surrender.   It was not my fault that the boring skies appeared  out of my camera and it was the camera’s HDR blindness.  Yes, from then onwards I decided to keep the skies as they appeared to my camera and not to me!

Days passed on and my defeat did not torment me much.   But I was wrong.   Somewhere deep in my subconscious mind a clock had been ticking.   A ticking to find a new way to modify the skies in my pictures.  Strange! 

Probably,  it was this subconscious ticking that did not  prevent  me from searching for easier sky replacing techniques.  One day I was online, and a Photoshop  tutorial by Divakar was open in front of me.  It was about ‘digital blending’ of images using luminosity masks.  Yes,  it was a tutorial on how to get the true colour of the skies by blending two or more images using luminosity masks.    I stopped all my other works, ate less, slept less and I went on tirelessly learning  about luminosity masks and how to create them.   Shortly, I made my own set of luminosity masks  in my computer and was getting ready to test  sky colour improvement. Perhaps it might have ended up as the last attempt in my life, if that also had failed.

I started my first work on a boring sky and within a couple of minutes VIOLA!  There was the natural looking sky where once  was a dull, boring sky staring at me!  My joy and exclamation over my victory was in no way lesser than that of Archimedes who once ran along the streets of Greece shouting “Eureka, Eureka!”.

                                                                             Washed out sky  

 

The real colour of the sky - I saw!